ADIOS ESPANA!
Blijf op de hoogte en volg Martje
08 December 2014 | Spanje, El Puerto de Santa María
Hola, voor de laatste keer voorlopig…
Dit keer met niet zulk goed nieuws.. Vanavond moet ik Spanje verlaten
Dinsdag 16 September. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik zat ’S Ochtends aan de keukentafel en kreeg geen hap naar binnen. Ik keek voor me uit en dacht: Waarom ga ik naar dat stomme Spanje? Waarom wilde ik dit? Waarom laat ik iedereen achter? Ik heb het hier toch ook goed!
Nu Maandag 8 December zit ik op precies dezelfde manier. Knoop in mijn maag en brok in mijn keel. Beseffend dat het leven dat ik hier heb opgebouwd straks in een klap wegvalt en niet zomaar weer terug komt. Want wat ga ik dit hele Spanje en dit hele leven ontzettend missen!
De afgelopen weken hebben we natuurlijk nog ontzettend genoten. Mijn Memmie is langs geweest en we hebben leuke dingen met haar gedaan. Ze zat in het appartement naast ons dus was lekker dichtbij en kon ons lekker verzorgen. We zijn een dag naar Sevilla geweest en wezen shoppen hier in Puerto. Sevilla is echt een mooie stad. Kleine schattige straatjes en heel veel mensen! Het doet me wat denken aan Amsterdam.
Ook zijn we naar een paardenshow geweest in Jerez. Het was verschrikkelijk weer. De hele dag is het geen moment droog geweest. Wij zaten dus met natte voeten en klamme kleding naar de paardenshow te kijken en waren ontzettend koud. Verder was de paardenshow wel leuk alleen wat langdradig. We waren de hele tijd aan het wachten op het hoogtepunt maar die kwam niet.
Een week terug heb ik hier de hand, voet en mond ziekte opgelopen. Dit is een kinderziekte waarbij je overal op je handen voeten en in je mond blaren krijgt. Op je handen en voeten is het niet zo erg. Maar je mond is echt een drama. Ga maar eens na, je tong beweeg je steeds en als die vol met blaren zit kun je wel gek worden. Het enige wat ik at was soep, yoghurt en met een beetje geluk een stukje brood. Het was ontzettend frustrerend. Antonio liet me eerst gewoon naar stage gaan. Maar aangezien deze ziekte ontzettend besmettelijk is moest ik op een stoel zitten en mochten kinderen niet bij me in de buurt komen. Ik mocht niks aanraken en alles wat ik al had aangeraakt moest ontsmet worden. Dus beste kerel wat doe ik hier dan? Dus ik ben naar huis gegaan en ben 2 dagen thuis gebleven. Daarna moest ik nog 1 dag zien te overleven afgezonderd van de kinderen met mijn schoolwerk. Na een week waren de blaren eindelijk weg en kon ik weer lekker eten.
Het is hier echt koud! (ja ik weet het in Nederland is het kouder). We lopen hier ook met een dikke winterjas en een sjaal. Het zonnetje schijnt de laatste dagen wel, dat maakt het iets fijner. We hebben een week terug steeds veel storm en regen gehad, dat is echt niks. Zit je opgesloten in je kleine huisje.
Vorige week zaterdag zijn we met Afrida en Geldou naar Sevilla geweest. Onze Amerikaantjes nodigden ons uit om de nacht in Sevilla door te brengen. We kregen een eigen hotelkamer en gingen ’s avonds stappen in de kelder van het hotel (daar was een discotheek). We waren VIP en mochten alles drinken wat we wouden. Ideaal! Het was een hele gezellige avond!
Toen werd het tijd om afscheid te nemen. Als eerste namen we afscheid op school. Dit kun je niet echt een afscheid noemen want we vertelden alleen dat dit de laatste keer was en iedereen reageerde met: Oooooooooh : (. We hebben met onze twee klassen nog wel een groepsfoto gemaakt. Adios school! Adios Cadiz!
Stiekem was ik ook al de hele week bezig met afscheid nemen van stage. Niet van het werk dat we daar verrichten maar van de kinderen. Het was vrijdag dan ook heel dubbel. Ik was erg blij dat we onze stage hadden overleefd (met bloed zweet en tranen). Maar we hebben een enorme band opgebouwd met de kinderen. Ze krijgen van de werknemers daar geen persoonlijke aandacht, en die aandacht kregen ze van ons wel. Vandaar erg veel liefde van de kinderen naar ons toe. We begonnen vrijdag vroeg. Het was onze laatste dag en Antonio had mensen nodig dus kwam mooi uit. Het was net of voelden de kinderen dat we weg gingen want we zijn echt doodgeknuffeld en gekust deze dag. Heerlijk natuurlijk! We zijn dit keer ook langer gebleven op stage, nog even extra knuffelen. Om 3 uur werden we meegenomen door Antonio en een paar collega’s om te gaan lunchen. Ontzettend leuk dat ze dit voor ons deden. De lunch was echt vies maar dat geeft niet. Daarna zijn we nog het centrum in gegaan om drankjes te drinken en te dansen. Toen we thuis kwamen waren we echt kapot. Afscheid nemen is slopend.
Zaterdag hadden we ons afscheidsfeestje. Klein feestje maar heel gezellig. We nodigden onze spaanse en amerikaanse vrienden uit en zaten hier in het huis van Patrick. Iedereen bij elkaar, heel gezellig. Maar dat is weer zo’n momentje dat je denkt. Dit moet ik allemaal gaan missen straks!
Gisteren zijn we begonnen met het inpakken van de koffers. Wat een rot werk en het is nog de vraag of alles gaat passen. Saxon kwam langs en nam ons mee uiteten. Super lief! Hij brengt ons vandaag ook naar Sevilla, dat scheelt een hoop want dan hoeven we niet met de zware koffers in de trein!
Dat was het dan.. om 20:20 vliegen we naar Nederland en daar staan Heit, Lisa, Gretha en Anne op me te wachten.
Wat heb ik ontzettend genoten van Spanje. Ons leven hier was relaxed, zonder zorgen en met veel leuke dingen. Ook heb ik hier natuurlijk veel dingen geleerd. Om te beginnen heb ik geleerd om de wc rol te vervangen als ik die op maak. Want wat heb ik dit vaak aan moeten horen van mijn voorbeeldige top vriendin Sytske. Daarnaast ben ik natuurlijk zelfstandig geworden en ik heb een heel ander beeld van heel veel dingen. Toen ik thuis was dacht ik dat ik een prima leven had. Had ik natuurlijk ook, maar wat kun je het leven nog veel leuker maken. Ga de wijde wereld in en ga nieuwe dingen ontdekken. Er zijn zoveel dingen die je kunt doen, en dat wil ik ook zeker gaan doen!
Wat ik erg ga missen zijn onze vrienden, de gezellige feestjes die we met ze hebben gehad. De kinderen ga ik ook erg missen. Wat ik niet ga missen is de Spaanse taal, eindelijk kan ik iedereen om me heen weer verstaan en gewoon communiceren. Maar aan de andere kant, het had ook wel wat en we hebben ons prima gered met ons Engels en een paar woorden Spaans.
De Spaanse mensen ga ik wel missen, iedereen is zo relaxed en enthousiast. Iedereen toont interesse en is blij om je te ontmoeten. Dat is in Nederland wel anders. Als je in Nederland over straat loopt krijg je 10 valse blikken om wat je aan hebt, hoe je je gedraagt en hoe je bijvoorbeeld je tas vast hebt. Het maakt hier allemaal niks uit. Er lopen hier genoeg rare mensen rond, maar iedereen is zoals hij of zij is.
Natuurlijk heb ik zin om iedereen weer te zien, weer te gaan feesten in Nederland en te genieten van de dingen die ik daar heb. Maar wat ga ik een heimwee krijgen. Maar hier komen we wel door heen!
Wat ik nu ga doen is mijn studie afmaken, rijbewijs halen en dan de zomer spenderen in Australië. Op naar het nieuwe avontuur!
Adios Amigos, Adios Spanje, Adios Fijne leven!
Dit keer met niet zulk goed nieuws.. Vanavond moet ik Spanje verlaten
Dinsdag 16 September. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik zat ’S Ochtends aan de keukentafel en kreeg geen hap naar binnen. Ik keek voor me uit en dacht: Waarom ga ik naar dat stomme Spanje? Waarom wilde ik dit? Waarom laat ik iedereen achter? Ik heb het hier toch ook goed!
Nu Maandag 8 December zit ik op precies dezelfde manier. Knoop in mijn maag en brok in mijn keel. Beseffend dat het leven dat ik hier heb opgebouwd straks in een klap wegvalt en niet zomaar weer terug komt. Want wat ga ik dit hele Spanje en dit hele leven ontzettend missen!
De afgelopen weken hebben we natuurlijk nog ontzettend genoten. Mijn Memmie is langs geweest en we hebben leuke dingen met haar gedaan. Ze zat in het appartement naast ons dus was lekker dichtbij en kon ons lekker verzorgen. We zijn een dag naar Sevilla geweest en wezen shoppen hier in Puerto. Sevilla is echt een mooie stad. Kleine schattige straatjes en heel veel mensen! Het doet me wat denken aan Amsterdam.
Ook zijn we naar een paardenshow geweest in Jerez. Het was verschrikkelijk weer. De hele dag is het geen moment droog geweest. Wij zaten dus met natte voeten en klamme kleding naar de paardenshow te kijken en waren ontzettend koud. Verder was de paardenshow wel leuk alleen wat langdradig. We waren de hele tijd aan het wachten op het hoogtepunt maar die kwam niet.
Een week terug heb ik hier de hand, voet en mond ziekte opgelopen. Dit is een kinderziekte waarbij je overal op je handen voeten en in je mond blaren krijgt. Op je handen en voeten is het niet zo erg. Maar je mond is echt een drama. Ga maar eens na, je tong beweeg je steeds en als die vol met blaren zit kun je wel gek worden. Het enige wat ik at was soep, yoghurt en met een beetje geluk een stukje brood. Het was ontzettend frustrerend. Antonio liet me eerst gewoon naar stage gaan. Maar aangezien deze ziekte ontzettend besmettelijk is moest ik op een stoel zitten en mochten kinderen niet bij me in de buurt komen. Ik mocht niks aanraken en alles wat ik al had aangeraakt moest ontsmet worden. Dus beste kerel wat doe ik hier dan? Dus ik ben naar huis gegaan en ben 2 dagen thuis gebleven. Daarna moest ik nog 1 dag zien te overleven afgezonderd van de kinderen met mijn schoolwerk. Na een week waren de blaren eindelijk weg en kon ik weer lekker eten.
Het is hier echt koud! (ja ik weet het in Nederland is het kouder). We lopen hier ook met een dikke winterjas en een sjaal. Het zonnetje schijnt de laatste dagen wel, dat maakt het iets fijner. We hebben een week terug steeds veel storm en regen gehad, dat is echt niks. Zit je opgesloten in je kleine huisje.
Vorige week zaterdag zijn we met Afrida en Geldou naar Sevilla geweest. Onze Amerikaantjes nodigden ons uit om de nacht in Sevilla door te brengen. We kregen een eigen hotelkamer en gingen ’s avonds stappen in de kelder van het hotel (daar was een discotheek). We waren VIP en mochten alles drinken wat we wouden. Ideaal! Het was een hele gezellige avond!
Toen werd het tijd om afscheid te nemen. Als eerste namen we afscheid op school. Dit kun je niet echt een afscheid noemen want we vertelden alleen dat dit de laatste keer was en iedereen reageerde met: Oooooooooh : (. We hebben met onze twee klassen nog wel een groepsfoto gemaakt. Adios school! Adios Cadiz!
Stiekem was ik ook al de hele week bezig met afscheid nemen van stage. Niet van het werk dat we daar verrichten maar van de kinderen. Het was vrijdag dan ook heel dubbel. Ik was erg blij dat we onze stage hadden overleefd (met bloed zweet en tranen). Maar we hebben een enorme band opgebouwd met de kinderen. Ze krijgen van de werknemers daar geen persoonlijke aandacht, en die aandacht kregen ze van ons wel. Vandaar erg veel liefde van de kinderen naar ons toe. We begonnen vrijdag vroeg. Het was onze laatste dag en Antonio had mensen nodig dus kwam mooi uit. Het was net of voelden de kinderen dat we weg gingen want we zijn echt doodgeknuffeld en gekust deze dag. Heerlijk natuurlijk! We zijn dit keer ook langer gebleven op stage, nog even extra knuffelen. Om 3 uur werden we meegenomen door Antonio en een paar collega’s om te gaan lunchen. Ontzettend leuk dat ze dit voor ons deden. De lunch was echt vies maar dat geeft niet. Daarna zijn we nog het centrum in gegaan om drankjes te drinken en te dansen. Toen we thuis kwamen waren we echt kapot. Afscheid nemen is slopend.
Zaterdag hadden we ons afscheidsfeestje. Klein feestje maar heel gezellig. We nodigden onze spaanse en amerikaanse vrienden uit en zaten hier in het huis van Patrick. Iedereen bij elkaar, heel gezellig. Maar dat is weer zo’n momentje dat je denkt. Dit moet ik allemaal gaan missen straks!
Gisteren zijn we begonnen met het inpakken van de koffers. Wat een rot werk en het is nog de vraag of alles gaat passen. Saxon kwam langs en nam ons mee uiteten. Super lief! Hij brengt ons vandaag ook naar Sevilla, dat scheelt een hoop want dan hoeven we niet met de zware koffers in de trein!
Dat was het dan.. om 20:20 vliegen we naar Nederland en daar staan Heit, Lisa, Gretha en Anne op me te wachten.
Wat heb ik ontzettend genoten van Spanje. Ons leven hier was relaxed, zonder zorgen en met veel leuke dingen. Ook heb ik hier natuurlijk veel dingen geleerd. Om te beginnen heb ik geleerd om de wc rol te vervangen als ik die op maak. Want wat heb ik dit vaak aan moeten horen van mijn voorbeeldige top vriendin Sytske. Daarnaast ben ik natuurlijk zelfstandig geworden en ik heb een heel ander beeld van heel veel dingen. Toen ik thuis was dacht ik dat ik een prima leven had. Had ik natuurlijk ook, maar wat kun je het leven nog veel leuker maken. Ga de wijde wereld in en ga nieuwe dingen ontdekken. Er zijn zoveel dingen die je kunt doen, en dat wil ik ook zeker gaan doen!
Wat ik erg ga missen zijn onze vrienden, de gezellige feestjes die we met ze hebben gehad. De kinderen ga ik ook erg missen. Wat ik niet ga missen is de Spaanse taal, eindelijk kan ik iedereen om me heen weer verstaan en gewoon communiceren. Maar aan de andere kant, het had ook wel wat en we hebben ons prima gered met ons Engels en een paar woorden Spaans.
De Spaanse mensen ga ik wel missen, iedereen is zo relaxed en enthousiast. Iedereen toont interesse en is blij om je te ontmoeten. Dat is in Nederland wel anders. Als je in Nederland over straat loopt krijg je 10 valse blikken om wat je aan hebt, hoe je je gedraagt en hoe je bijvoorbeeld je tas vast hebt. Het maakt hier allemaal niks uit. Er lopen hier genoeg rare mensen rond, maar iedereen is zoals hij of zij is.
Natuurlijk heb ik zin om iedereen weer te zien, weer te gaan feesten in Nederland en te genieten van de dingen die ik daar heb. Maar wat ga ik een heimwee krijgen. Maar hier komen we wel door heen!
Wat ik nu ga doen is mijn studie afmaken, rijbewijs halen en dan de zomer spenderen in Australië. Op naar het nieuwe avontuur!
Adios Amigos, Adios Spanje, Adios Fijne leven!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
